Χριστουγεννιάτικο

« Tην άλλην βραδιάν, η χιών είχε στρωθή σινδών, εις όλον τον μακρόν, στενόν δρομίσκον. ― Άσπρο σινδόνι... να μας ασπρίση όλους στο μάτι του Θεού... ν’ ασπρίσουν τα σωθικά μας... να μην έχουμε κακή καρδιά μέσα μας. »

από το διήγημα Ο Έρωτας στα χιόνιa

     του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη   

Τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές σκέφτηκα να αλλάξω λίγο θεματολογία και να ασχοληθώ μ΄ ένα διήγημα του Παπαδιαμάντη. Το διήγημα αυτό είναι ένα από τα ελάχιστα πεζά κείμενα που μπορώ να διαβάσω ολόκληρο ξανά και ξανά και ξανά. Πιο πολύ με ποίημα μοιάζει παρά με πεζογραφία. Τι να θαυμάσει κανείς περισσότερο… τα γεμάτα τοπία του χειμώνα, το ψυχογράφημα το πρωταγωνιστή, τα υπέροχα παιχνίδια που κάνει με το χιόνι ;

Η αλήθεια είναι ότι τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τον Παπαδιαμάντη και νομίζω πως κάτι έργα του σαν και αυτό δικαιολογούν απόλυτα τη αδυναμία μου αυτή. Δεν έχω καμία διάθεση να κάνω μακροσκελή ανάλυση του μικρού αυτού αριστουργήματος, πιστεύω εξάλλου πως μερικά πράγματα δεν αξίζει να τα αναλύουμε πολύ, αρκεί η χαρά που μας δίνουν από μόνα τους. Θέλω όμως να σταθώ λίγο στην εικόνα και στην ερμηνεία της εικόνας που δίνει ο ίδιος στο απόσπασμα που παραθέτω στη αρχή.

Το χιόνι πραγματικά είναι ένα άσπρο σεντόνι που κάνει όσα λέει εδώ ο Παπαδιαμάντης. Για σκεφτείτε τις στιγμές που ζούμε όταν αρχίζει να χιονίζει πιο έντονα. Όλοι βγαίνουμε έξω να τρέξουμε και να χαρούμε. Όλοι μικροί και μεγάλοι παίζουν χιονοπόλεμο ( εδώ τολμώ να πω κυρίως οι μεγάλοι ). Οι γονείς φτιάχνουν χιονάνθρωπους με τα παιδιά τους, οι παππούδες κι οι γιαγιάδες πλησιάζουν με νοσταλγία τα παράθυρα, ακόμα και αυτή η τηλεόραση που τις άλλες μέρες μας βομβαρδίζει με ένα σωρό ενοχλητικές εικόνες μόλις χιονίσει αλλάζει όψη, γίνεται πιο χαρούμενη, πιο γιορτινή, πιο συμπαθητική γενικότερα. Με το χιόνι οι πιο πολλοί άνθρωποι κάνουμε σαν μικρά παιδιά. Εμείς οι κάπως μεγαλύτεροι, βρίσκουμε για λίγο την χαμένη μας παιδικότητα και τα όντως μικρά παιδία χαίρονται διπλά… μια για το παιχνίδι που ουρανόθεν τους δόθηκε και μια για την δική μας επιστροφή στην αθωότητα, όπως χαίρονται κι οι Άγγελοι με την μεταμέλεια κάθε παραπλανημένης ψυχής ( για να χρησιμοποιήσω κι εγώ μια Παπαδιαμαντηκή παρομοίωση ). Έτσι λοιπόν που φερόμαστε -σαν μικρά παιδιά- είναι σαν… «να μην έχουμε κακή καρδία μέσα μας», είναι σαν… «να άσπρισαν τα σωθικά μας», όπως ακριβώς τα λέει ο μπάρμπα Αλέξανδρος κι όλα αυτά χάρη στο χιόνι, στο άσπρο σεντόνι που… μας ασπρίζει όλους κάθε φορά που πέφτει στο μάτι του Θεού.

Δεν μπορώ να ξέρω αν με όλα τα παραπάνω κατάφερα να σας μεταδώσω λίγη έστω από την μαγεία που αισθάνομαι κάθε φορά που διαβάζω το διήγημα αυτό, ίσος πάλι θα ήταν καλύτερα να σας άφηνα να το χαρείτε χωρίς τα δικά μου σχόλια. Σε κάθε περίπτωση προτρέπω ανεπιφύλακτα όσους δεν το έχετε διαβάσει να το κάνετε οπωσδήποτε και νομίζω πως η περίοδος των Χριστουγέννων είναι η καλύτερη εποχή. Εύχομαι σε όλους καλά Χριστούγεννα με αγάπη, υγεία, χαρά και ό,τι άλλο δίνει αξία και ομορφιά στη ζωή σας … και βέβαια με πολύ – πολύ χιόνι !!!

Υ.Γ.
Ψάχνοντας συνδέσμους για την ανάρτηση αυτή, βρήκα ένα ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ για το συγκεκριμένο διήγημα. Εκεί διαπίστωσα πως όλα αυτά,  λίγα προσφέρουν σε κάποιον που θέλει να το διαβάσει και ήμουν έτοιμος να τα διαγράψω. Δεν το έκανα όμως, όχι μόνο επειδή λυπήθηκα το κόπο μου  αλλά πιο πολύ γιατί είναι σκέψεις που πραγματικά θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

1. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

2. Ο Έρωτας στα χιόνια ( Το κείμενο απο τη Βικιθήκη)

3. Ο Έρωτας στα χίονια ( Ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ )